Opa vertelt: MIA in de jaren 60

Sorry, sorry, sorry, excuses aan iedereen die het heerlijk vindt om door oude clubbladen te struinen. Dit project duurt wel erg lang. Ruim twee jaar geleden plaatste in de eerste digitale versies van het clubblad (jaargang 1949) online. Inmiddels is alles tot en met 1969 compleet. Nog 35 jaargangen te gaan, dus op dit tempo ben ik in het voorjaar van 2027 klaar. Tot die tijd kun je dus voorlopig genieten van alle clubbladen t/m 1969. Je vindt het allemaal via deze link onder het kopje Clubblad ‘Actie’.

Bij het lezen van de eerste jaargang van de jaren 60 valt vooral op hoe klein de club toen was. De teamindeling bestond op dat moment uit slechts drie teams, en dan bedoel ik niet alleen de senioren, maar de hele vereniging. Ondanks een vrij overzichtelijk geheel, moest er een ledenvergadering aan te pas komen om het tijdschema van de trainingsavond te bepalen. Ach ja, over grote investeringen voor zonnepanelen of opblaassporthallen kon nog niet gesproken worden, dus dan maar over praktische zaken zoals trainingstijden. Over de trainingen zelf werd veelvuldig geklaagd in het clubblad. Regelmatig zijn er stukjes te lezen waarin leden worden opgeroepen te komen trainen, want oefening baart kunst en met een half team valt er weinig te oefenen. Zelfs het vlaggenschip krijgt regelmatig deze klacht te horen. Dat is overigens niet de enige klacht die MIA 1 naar zich toe geworpen kreeg. Regelmatig krijgen de spelers uit het hoogste team te horen dat ze zich gedragen alsof hun plek in MIA 1 een verworven recht is en dat ze vooral geen moeite doen deze plek te verdienen of anderen een kans te geven. Ach ja, geklaag over selectieprocedures…… van alle tijden. Openbaar klagen in het clubblad was overigens vrij gebruikelijk zo het lijkt. Halverwege de jaren 60 legde de wedstrijdsecretaris zijn functie neer. Dat ging gepaard met een cynisch stukje over de vele afzeggingen voor wedstrijden, waardoor het voor hem onmogelijk was de taak te blijven voltooien. De pool van vrijwilligers was in die tijd duidelijk erg klein (ik zie continu dezelfde namen voorbijkomen), want de taak van wedstrijdsecretaris werd vervolgens overgenomen door de voorzitter zelf.

Was het dan alleen maar een en al negativiteit in die tijd? Nee, zeker niet. Ook al was de club klein en draaide het vooral om een select groepje vrijwilligers, de betrokkenheid van die vrijwilligers was wel enorm, genoeg om de club draaiende te houden. Daarnaast leek er ook een grote saamhorigheid onder de andere leden te zijn. Alle verjaardagen, nieuwe geboortes, verlovingen en bruiloften werden besproken in het clubblad en het openingsartikel werd verzorgd door de dominee. Diverse leden schreven regelmatig artikelen over sportzaken, over fair play, over het belang van respect voor de scheidsrechter, over spelregels (overigens bestond er nog geen spelregelbewijs, maar wel een verplichte sportmedische keuring), over techniek en tactiek (erg leuk om tactiek uit de jaren 60 te lezen!). Elke maand stonden er weer diverse wedstrijdverslagen in, maar ook verslagen van activiteiten die naast de wedstrijden georganiseerd werden. Want ook in die tijd was MIA meer dan alleen een plek waar je ging sporten. Wat dat betreft is er niks veranderd. Voor velen is MIA een plek die aanvoelt als THUIS. Dat was toen zo en dat geldt nu nog steeds. Voor deze opa geldt dat niet sinds de jaren 60, maar wel jaren 80, dus al bijna vier decennia thuisgevoel en ik plak daar graag nog eens vier decennia aan vast!

Hou de pagina “MIA in beeld” in de gaten, want regelmatig voeg ik nieuw beeldmateriaal toe. Veel leesplezier in ‘Actie’!