Op 2 maart, naar het leek de eerste echte lentedag van het jaar, maakten de tien bitterballen van MIA 5 zich op voor de topper tegen het derde team van vestingstad Elburg. Gelukkig was het ditmaal duidelijk voor iedereen dat de verzamelplek de Bokkeduinen was, dus dat moest goedkomen. Hoewel, niet iedereen ging het redden en het exacte meetingpoint bij “de Bok” was niet helemaal helder, getuige het onderstaande gesprek in de groepsapp:
Bitterbal 1: “Sta nu nog in Apeldoorn”
Bitterbal 2: “Wij zitten op terras bokkeduinen”
Bitterbal 3: “Wij kijken de A2”
Bitterbal 4: “Ik zit op het toilet”
Waarop Bitterbal 5 het nodig vond om een drol-emoji erin te droppen.Enfin, toen negen bitterballen elkaar gevonden hadden en bepaald hadden welke bal het autostuur ging bedienen, kon de tocht beginnen naar “het östen”, zoals we jarenlang naar Matty toe alles voorbij knooppunt Hoevelaken hebben genoemd. Voor wie niet weet waar Elburg ligt…… achter ’t Harde. Nu weet je het weer, toch? Voor de zekerheid dan maar even een introductie.
Elburg, gelegen in de provincie Gelderland aan wat vroeger de Zuiderzee was, is een stadje doordrenkt van geschiedenis. De oude vesting van Elburg, met zijn rechte straten en stadsmuur, vormt een opmerkelijk contrast met de omringende natuur. De historische kern van Elburg, slechts 250 bij 350 meter groot, ademt de sfeer van lang vervlogen tijden. Ooit een levendig vissersstadje aan de Zuiderzee, heeft Elburg zich ontwikkeld tot een van de best bewaarde Hanzesteden in Nederland. Tegenwoordig fungeert het als een ultiem vertrekpunt voor toeristen en liefhebbers van cultuur en watersport. De middeleeuwse charme van Elburg blijft onveranderd, en jaarlijks trekken evenementen zoals de ‘Midweekfeesten’, ‘Botterdagen’ (waarbij de karakteristieke botter, een platbodemvissersboot, centraal staat), en ‘Winter in de Vesting’ meer dan 30.000 bezoekers naar dit pittoreske stadje.
Aangekomen bij Kulturhus ’t Huiken zag het er toch een stuk minder idyllisch uit dan we ons hadden voorgesteld. De achterkant die zichtbaar was vanaf de parkeerplaats oogde als een jaren-80-sporthal, met een vloer zoals vroeger in sporthal de Koppel (voor de oudjes onder ons) en versleten en krap als de Vierstee in Maartensdijk. We hadden er niet meer naast kunnen zitten dan dat! De voorkant zag er al stukken beter uit en na binnenkomst zagen we een keurige, waarschijnlijk pas vernieuwde, kantine. Bitterbal 5 kon zich opeens herinneren daar eerder geweest te zijn en wist te vertellen dat de koffie van uitmuntende kwaliteit was. “Als ze maar bitterballen hebben”, dacht de rest. Aangekomen in de zaal wachtte ons de volgende blije verrassing. Hoe past zo’n ruime zaal in een van buiten zo krap uitziend gebouw? Knappe jongens, die Elburgers. Ruime uitloop aan alle kanten van het veld en een vloer om je vingers bij af te likken, zo lekker stroef. Bovenin een flinke tribune die ruimschoots zitgelegenheid bood aan alle zes de toeschouwers van de wedstrijd. Scheidsrecher Willem van G zat al ontspannen te genieten van een colaatje en had zijn goede humeur weer meegenomen. Kortom, alle ingrediënten voor een heerlijk potje (bitter)ballen waren aanwezig.
Bitterbal 4 was in goeden doen die dag en de kenners weten wat dat betekent: de langste jel die we hebben!
Punten voor wie?...... MIA 3!
Voor wie is het bier?...... MIA 4!
Voor wie blijf je nog even?...... MIA 7!
Wie heeft de beste schotkracht?...... MIA 8!
Wie wil je graag zien?...... MIA 10!
En waarvoor gaan wij met zijn allen?...... Bitterballen!
(Wie nog meer leuke rijmwoorden weet voor de overige teams, mag zich melden bij bitterbal 4.)De wedstrijd dan. Die duurde twee maal 30 min, met vijf minuten rust en een kort oponthoud toen een Elburger zijn tand op de vloer terug moest zoeken na een botsing met bitterbal 6. Deze Elburger verliet vervolgens de wedstrijd op weg naar de tandarts, naar wij vermoeden. Eindstand: 7 – 17 in het voordeel van de bitterballen.
Na de wedstrijd werd er genoten van chocomel en uiteraard een schaal met de beste bitterballen van het Kulturhus. Inmiddels begonnen de inwendige klokken (lees “maag”) van bitterbal 1, 2, 4, 5, 7 en 8 zich met het dagschema te bemoeien, waarop deze zes besloten deze toeristische dag voort te zetten in het dorp…… eh…… de stad. De dames van de tegenstander wisten hun te vertellen dat je een heerlijke El-Burger kunt eten bij restaurant “De Elburger”, waarop het zestal zich richting de vesting begaf.
Bij binnenkomst stond een tafel voor zes met een bordje “gereserveerd” al voor ons klaar. Alsof ze wisten dat we kwamen. Zouden die dames van Elburg 3 connecties hebben met het restaurant? Na de rommelige bestelling, wil je nou curry, mayo of joppiesaus, van enkele El-super-Burgers en El-kip-Burgers, volgde een ontspannen welverdiend etentje met door de oud-gedienden veel verhalen over vroegûh, waar bitterbal 2 helaas niet over mee kon praten.
Bij vertrek, de El-Burgers waren inmiddels verslonden, kwamen we na complimenten aan de kok erachter dat de kok één van de spelers van Elburg 3 was. Aha, vandaar dat onze komst al aangekondigd was! Maar toen sloeg de schrik ons om het lijf. Wat doet een verliezende speler als kok voor zijn overwinnaars? Hoeveel wrok koesterde hij jegens ons? Wat zou hij op onze burgers achtergelaten hebben? We hoopten er maar het beste van. En nu een dag later, zijn er nog geen meldingen binnen van bitterballen met diarree, dus gaan we er maar vanuit dat onze mening over de El-Burgers terecht was. Het zag er heerlijk uit, het smaakte fantastisch en het vulde goed! Dank Elburg voor een heerlijk dagje uit.
